Het leven opnieuw leren leven

Daar zijn we dan! Thuis veilig en wel aangekomen. En met een jetlag die ons behoorlijk van de leg brengt, maar ik zelfs vandaag al meer energie voel dan ik voor de behandeling uberhaupt deed. Onze laatste dagen in San Francisco waren leuk. Wat een leuke stad is het! De delen die wij hebben gezien waren schoon, groen en vooral hele leuke huizen. Elk huis ziet er anders uit, in vorm en kleur. En alle kleuren gaf een mooi geheel. Het is wel erg druk in het verkeer maar ik kon het als passagier prima aan om Bobby ook de weg te wijzen en orde te houden. Normaal zou ik overprikkeld zijn geraakt! De eerste dag zijn we naar het hoogste uitkijkpunt gegaan, daarna naar de Golden Gate en vervolgens naar China Town. Een wijk bij het centrum van de stad waar alleen maar Chinezen wonen. Die hebben geholpen met de spoorlijn te bouwen van Oost naar West Amerika en zijn vervolgens daar gaan settelen. Was bijzonder om er te zijn. En wát een steile wegen hebben ze daar. Hopelijk komt dat op de foto's een beetje over!

De laatste dag hebben we iets rustiger aan gedaan en zijn we naar Pier 39 gegaan. Hier hebben zeeleeuwen een stuk van het haventje al 30 jaar in beslag genomen en hebben de mensen zich daaraan aangepast. Je kon er wel uren naar kijken hoe ze daar met z'n allen lagen en bewogen op de vlonders. Daarna een poos vertoeft op een plek met allemaal winkeltjes. We wilden daarna met de boot naar Alcatraz maar helaas kreeg ik erg veel hoofdpijn door de wind die er stond (heb ik wel vaker). Inmiddels waren we er ook al zon uur of 3. Helaas mocht het in de auto rusten niet echt helpen, maar hoewel we wel wilden gaan bleken we de laatste boot te hebben gemist. Super balen voor Bobby want vooral hij wilde daar graag heen! Die avond hebben we de vakantie afgesloten met een lekkere pizza.

De reis is goed verlopen! Heel bijzonder om op het vliegveld en de douane met name, zonder koptelefoon te hebben aangekund!! Ik had voor de zekerheid al assistentie aangevraagd en kreeg dan ook een briefje in het vliegtuig dat ik opgehaald zou worden. Maar eigenlijk wilde ik dat helemaal niet haha. Ik kon het dan ook afzeggen. De stewardess was ook erg geïnteresseerd in mijn verhaal, mede omdat haar dochter klinische neurowetenschappen studeert. Ik ben een gratis ambassadeur in wording denk ik haha. Het op schiphol aankomen was ook een bijzonder moment voor iedereen. Ik kon gewoon zonder koptelefoon al lopende op schiphol gewoon een gesprek voeren, hoe gaaf is dat. En zelfs daarna hebben we nog bij ons thuis een kop koffie gedronken met elkaar en dat ging GOED! Zo leuk allemaal :)

En toen... stortte alles langzaam in haha... Op 40 min slapen na en Bobby zelfs helemaal niet, hebben we de nacht doorgehaald. Maar pfoe die jetlag is pittig! Ik heb vandaag mijn eerste sport en oefeningen ronde er al weer opzitten. Bob heeft me daar ontzettend mee geholpen alle weken. Terwijl we een filmpje van een huilende baby of drukke groep mensen opzetten en ik ondertussen een stel kaarten sorteerde op zwart-rood + hoog-laag of zwart-rood + even en oneven, vroeg Bobby mij om zinnen in alfabetische volgorde terug te geven. Of een rijtje van 4 cijfers te herhalen met 2 erbij opgeteld. Goede ondersteuning was het :) Nu moet ik creatief gaan zijn om zelf oefeningen te gaan doen. Maar dat komt vast goed :)

Ik merk dat ik gedurende de reis al erg vooruit ben gegaan. Ook met de prikkels die ik aankan bijvoorbeeld. Waar het me in het weekend na de behandeling in de grote supermarkt op een gegeven moment al wel veel werd, kreeg ik dat nu na zon 2-3 uur in drukte! De reis heeft zo geholpen om mijn grenzen op te zoeken en te verleggen, erg blij dat ik daarvan heb mogen genieten maar ook dat mijn vertrouwen in mijn lijf al in die weken kon groeien, zonder de tussenkomst van de jetlag. Het heeft geholpen te laten zien wat ik allemaal al kan! Nu is het aan mij om dat hier verder op te pakken. Want nu ligt het initiatief om mijn dagen te vullen bij mijzelf. En zal ik hier patronen tegenkomen die mij uitdagen. Want alles moet opnieuw in de weegschaal gelegd worden, en ook die gewichten zullen gedurende de weken ook weer gaan veranderen. En mijn aanpak is om gewoon de dingen te gaan doen die ik wil doen en dan maar zien waar ik mijn grenzen tegen ga komen, want het is juist goed om die te gaan oprekken. Als handvat heb ik meegekregen dat mijn hoofdpijn en misselijkheid niet boven de 5 moeten komen en ik anders de volgende dag een klein stapje terug moet doen in hoeveelheid, maar vooral gewoon door blijven gaan. Ook is mijn overprikkeling 's nachts een signaal waaruit ik dat kan aflezen. Maar ik denk dat dat wel goed komt. Ik heb zoveel zin om de dingen weer te gaan doen! Ik zie het leven met een totaal andere bril. Binnenkort waarschijnlijk letterlijk een nieuwe haha. Had onlangs een glas vervangen, is hij gister op de stenen gevallen en hebben beide glazen nu krassen. En ik moet zeggen, ben ook wel toe aan een nieuwe look, het komt stiekem op het goede moment :) Even terugkomen op die figuurlijke bril, het is heel raar en een soort mindshift om überhaupt weer te bedenken dat ik dingen kan gaan doen, dat ik vooruit kan gaan kijken en plannen kan gaan maken. Dat ik überhaupt kan doen waar ik zin in heb. Want ondanks alle vreugde, is er ook verdriet die nog wel wat aandacht verdient in mijzelf. Heb zoveel zwaarte en last moeten voelen en doorstaan en constant moeten overleven. En de vrijheid en energie voelen en weer kunnen dromen, is heel gek.

Spread the word! Mochten jullie iemand kennen die hier baat bij kan hebben, hetzij iemand met PCS hetzij iemand met hersenbloeding of -infarct, mijn deur staat altijd open. Wie weet kan het leven er weer heel anders uit komen te zien. Ik wil iedereen die mee heeft gelezen super bedanken voor alle betrokkenheid en het meeleven met mijn proces. Zo fijn dat ik dit op deze manier met jullie heb kunnen delen. Ik denk dat ik er nog weleens een blogje tegenaan gooi om de vreugdemomenten te kunnen delen. Maar voor nu is het verhaal van onze grote reis ten einde gekomen en ga ik het leven opnieuw leven! 

van mij